Bormio 2013

Vorig jaar in 2012 is mijn droom uit gekomen in Bormio Italië, voor het eerst in mijn leven ben ik met mijn racefiets de bergen ingetrokken om over hoge en zware bergen te fietsen.
Ik had nog lang niet alles gefietst in de omgeving van Bormio en we hebben dan ook besloten om in 2013 terug te keren naar Bormio.
We hebben ook hetzelfde hotel Larice Bianco besproken, het is een mooi en gezellig familie hotel en de bediening is aardig.
Je kan er gewoon Engels spreken, Duits hoef je er niet te spreken dan moet je aan de andere kant van de Stelvio zijn dat is zuid Tirol.
Als je voor zes uur je wielerkleding in de was doet (is gratis) dan heb je deze de volgende dag weer terug in je kamer. Dus voldoende aan twee setjes wielerkleding, dit scheelt weer aan kofferruimte.

Als voorbereiding in de winterdagen naar de sportschool  geweest voor krachttraining en spinning, natuurlijk ben ik ook op mijn
Tacx Fortius bezig geweest. In het voorjaar de Teckelenburg Rundfart (166 km) gereden en tweemaal een weekend in Limburg geweest.

Bormio is een gemeente in de Italiaanse provincie Sondrio (regio Lombardije) en ligt in een breed dal in het hoogste deel van het Valtellina. De plaats wordt gedomineerd door de 3075 meter hoge wand van de Monte Reit en ligt op 1250 meter hoogte.
Ten noorden en oosten van Bormio ligt het uitgestrekte Nationaal Park Stelvio.

Het is een prachtige omgeving voor racefietsers en zeker ook voor mountainbikers, veel professionele wielrenners  trainen hier dan ook, de Giro d’Italia bezoekt deze streek ook elk jaar.



Het is prachtig weer het zonnetje schijnt en de temperatuur is ook lekker het is zo’n 28 graden,
om rustig aan de omgeving te wennen heb ik besloten om vandaag 2 kleinere bergen op te  rijden.
Na een goed ontbijt in Hotel Larice Bianco ben ik dan vertrokken op mijn nieuwe Colnago M10 s,
vorig jaar reed ik hier nog met Colnago Master Olpympic  (stalen frame) en als kleinste verzet  39 x28.
Mijn nieuwe bolide is nu voorzien Campagnolo Chorus met als lichtste verzet 36x27 en met Mavic Cosmic wielen.

Het eerste gedeelte van de beklimming naar Lago di Cancano is toch wel zwaar met een gemiddelde stijging van 7,25%.
Ik heb mijn verzet dan ook al snel vrij ligt liggen om mij niet meteen op te blazen.
Aangekomen bij de haarspeld bochten wordt het iets minder steil en kan ik zelfs weer bij schakelen naar een iets zwaarder verzet.
Het loopt nu weer lekker en ik geniet van het uitzicht wat is het hier toch mooi,
na een aantal bochten omhoog gereden zie ik de uitkijktorens al liggen.

Boven aangekomen op 1941 meter hoogte neem ik een paar foto’s en zet ik mijn weg snel weer voort naar beneden,
nadat ik de haarspeldbochten achter me heb gelaten kan ik nu flink gas geven naar beneden.
Door het hoge tempo in de afdaling ontstaat er heerlijk zoevend geluid met die nieuwe hoge velgen, heerlijk.
Voordat ik Bormio weer in rij laat ik het tempo iets zakken en pedel rustig op een licht verzet naar de voet van Bormio 2000.

Ik begin vrij snel omhoog te rijden omdat het eerste gedeelte maar 3% stijgt,
maar ik kom er al snel achter dat ik het tempo iets moet laten zakken,
mijn hartslag vliegt al snel naar 180 slagen per minuut en mijn benen worden zwaar.
Ik leg mijn versnelling nu iets lichter dit gedeelte van de klim heeft een stijgingspercentage van 8%.
Na een tijdje klimmen zie ik een berghut aan de rechter kant van de weg, ik dacht van vorig jaar te weten dat ik dan bijna boven was,
ik dus versnellen maar de top bleef mooi uit zicht, de ene na de andere bocht bleven maar komen en het wordt er niet vlakker op….pffff, maar ik had nu een lekker tempo te pakken dat ik goed kon rond draaien.
Uiteindelijk zie ik dan toch de parkeerplaats van Bormio 2000 liggen in de laatste bocht,
en trek nog een sprintje tot aan de top die ligt op 1938 meter hoogte.
Nadat ik uit gehijgd ben neem ik een heerlijke Cola en een Mars bij het bergwinkeltje, 
even zitten en nog wat kiekjes maken en dan weer naar benden knallen.
De nieuwe fiets ligt heerlijk in de bochten, in deze afdaling haal je makkelijk 70 Km/h en binnen een kwartier sta ik voldaan weer aan het hotel.

Datum:	05-8-2013
Tijd:	1:47:01
Afstand	47,50 km
Gem. snelheid:	18,85 km/h
Max. snelheid:	71,40 km/h
Omw.min:	64 rpm
Profiel 1:	Lago di Cancano
Profiel 2:	Bormio 2000

Ik vindt de Gavia pas een mooiere klim dan de Stelvio pas omdat je hier op een gegeven moment ver over de bergen kunt uitkijken,
dit wil niet zeggen dat de Stelvio niet mooi is om omhoog te rijden.
De Gavia pas is een van de hoogste pas wegen van Europa. De weg voert dwars door het ongerepte Nationaal Park Stelvio.
De weg is aangelegd in de Eerste Wereldoorlog voor de bevoorrading van Italiaanse soldaten die vochten in het Italiaans-Oostenrijks grensgebied.

Ik heb besloten om vandaag dus de Gavia pas op te rijden die op een hoogte ligt van 2652 meter.
Vanuit Bormio begin je meteen al licht bergopwaarts te rijden richting San Nicole waarna je weer lichtelijk afdaalt naar Sant Antonio, hierna gaat het dan alweer redelijk omhoog .
Een aantal kilometer voor Santa Caterina waar de voet van de Gavia pas ligt heb je nog een lichte afdaling en als je het dorpje Santa Caterina weer  bijna uit rijd begint het feest richting de Gavia pas.

Voordat ik San Nicole binnen rij zie ik een koppel fietsen, ik rij op mijn eigen tempo hierna toe en ga me niet weer over de kop rijden zoals vorig jaar.
Net voor Sant Antonio zit ik bij hun in het wiel, tot mijn verbazing hebben ze Nederlandse reclame op hun shirt staan,
in deze omgeving zie je niet veel Nederlanders. Ik vindt het dan altijd wel leuk om even een babbeltje te maken.
Uit het gesprek dat ik met het koppel voer blijkt dat ze vrienden zijn van Annemiek van Vleuten, ze waren door haar uitgenodigd om hier ook te komen fietsen.  Annemiek van Vleuten is niet een van de minste vrouwen ze werd  2012 Nederlands kampioen bij de vrouwen op de weg in Kerkrade.
Nadat we een aantal kilometer samen hebben gefietst en gebabbeld zie ik opeens dat ze achter me rijden,
ik zwaai naar ze en rij op mijn eigen tempo verder omhoog richting Santa Caterina.

Het is weer prachtig weer en ik geniet met volle teugen als ik aan de Gavia pas begin,
het is mij wel opgevallen dat er dit jaar niet zoveel fietsers aanwezig zijn als vorig jaar.
Het gaat lekker berg opwaarts ik ben goed hersteld van gister,
ik zie op een geven moment dat iemand achter me aan rijdt en mij probeert in te halen.
Ik rij lekker op mijn eigen tempo door en ga echt niet forceren, ik geniet van het heerlijk landschap en de berglucht.
Ik weet wat er nog gaat komen dus ik blijf rustig zitten, na een aantal kilometer en hoogtemeters is de man niet dichter bij gekomen.
Op vijf kilometer van de top komt het zwaarste gedeelte van 10% hier heb ik vorig jaar behoorlijk afgezien.
Omdat ik op mijn eigen tempo omhoog ben gereden had ik het op dit punt niet zo moeilijk als vorig jaar,
maar het scheelt ook wel zo’n ligt carbon fietsje en een iets lichter verzet.
Maar na dit zware stuk haalt de man die de hele beklimming achter mij aan reed me in, nou ik dacht laat maar gaan. Ik moest toch herstellen van die 10%.
Na een kilometer verder te zijn is mijn hartslag weer lager en het stijgingspercentage een stuk minder.
Ik kan nu weer bij schakelen en zet de achtervolging in om deze man in te halen, ik wilde hem voor de top ingehaald hebben en op twee kilometer voor de top heb ik hem dan ook te pakken. Ik blijf even in zijn wiel zitten en ga er dan met een strak tempo voorbij. 
Op de top aangekomen ben ik de man kwijt gespeeld, de man komt dan even later ook boven we knikken naar elkaar waarna deze man de afdaling voorzet naar de andere kant van de Gavia pas. Dit ben ik niet van plan, ik maak wat foto’s en zet mijn afdaling voort terug richting Bormio.

Op het steile stuk van 10% kom ik het koppel tegen waar ik eerder deze dag mee had gepraat. Ik kon alleen maar knikken omdat ik hier een behoorlijke snelheid had en aangezien de diepe afgrond hield ik de handjes mooi aan het stuur.
Op dat zelfde moment rijd er een auto voor me, ik rij dicht naar de auto toe zodat hij me kan zien.
Op een recht stuk houd de auto voor mij in en ik kan de weer door vliegen.
In het laatste gedeelte van de afdaling rijd er ook een motor voor me, die kan ik in een scherpe bocht inhalen.
De hoogste snelheid haal ik pas als ik als ik het dorpje Santa Caterina weer uit ben, een topsnelheid van 78,5 Km/h,
in het plaatje San Nicole moet ik even wachten op tegemoetkomend verkeer. Ik zie daar heerlijk koel bergwater,
ik vul mijn beide bidons hiermee en zet mijn tocht voort naar Bormio en geef het water aan mijn vriendin die heerlijk ligt te zonnen.
Morgen neem ik een rustdag en ga samen iets doen met mijn vriendin.

Datum:	06-8-2013
Tijd:	2:32:46
Afstand	52,20 km
Gem. snelheid:	20,54 km/h
Max. snelheid:	78,50 km/h
Omw.min:	68 rpm
Profiel:	Passo Gavia

Het was afgelopen dagen honden weer we hebben veel regen gezien en het was behoorlijk mistig om de bergtoppen,
dit is balen maar vandaag is het weer mooi en droog, de temperatuur is wel gezakt naar zo’n 23 graden in het dal,
dus boven in de bergen is het dan behoorlijk koel. Vandaag ga ik dan voor de zekerheid met mijn armstukken de Stelvio pas omhoog.
Na een goed ontbijt neem ik afscheid van mijn vrouwtje om aan de mooie rit te beginnen.

Vanuit Bormio begin je meteen al te klimmen, nadat ik Bormio uitgereden ben zie ik een man op een racefiets voor me rijden,
hij is nu al uit zijn zadel en is staande aan het klimmen.
Na een lichte versnelling zit ik in zijn wiel, deze man had een paar beste kuiten.
Het is een lekker tempo en ik ben van plan om dat tempo ook vast te houden.
Ik weet niet hoeveel kilometer ik hem gevolgd hebt maar de beste man bleef maar staande klimmen en ik heb hem geen één keer horen schakelen. Op het eerste steile stuk van de beklimming moest ik hem laten gaan pffff, wat een macht had die man in de benen.
Ik durf mijn schoen op te eten en te zeggen dat deze man tot aan de top staande heeft geklommen…..Chapeau, ik doe het hem niet na.

Op  mijn eigen tempo rij ik lekker verder en geniet van de omgeving ik ben blij dat ik na 16 km klimmen een minder steil stuk krijg van 3,6% stijgingspercentage. Op dit stuk rij ik zelfs op mijn buitenblad omhoog omdat je het gevoel hebt dat het vlak is,
maar dat is niet zo je blijft klimmen.
Op 5 km van de top zie ik een vijftal wielrenners verspreid over de weg rijden, deze wil ik dan ook alle vijf inhalen.
Ik ga iets harder rijden en nader al snel de eerste twee strijders ik haal ze in en groet ze “Ciao”,  dit is hier heel normaal.
Hier groeten de wielrenners en mountainbikers elkaar nog, dat kan ik in Nederland niet zeggen van de meeste fietsers.
Ze groeten netjes terug, op het zelfde moment roept één van de twee “nice bike”, en ik bedank hem voor zijn compliment “thanks” en ik glimlach. Ik zet mijn rit voort om de andere drie toppers in te halen. 
De volgende twee heb ik na dik tien minuten klimmen ook ingehaald, maar de laatste geeft zich niet gewonnen en vermoedelijk wilde hij niet dat ik hem ging inhalen want hij versnelde ook en reed verder van me weg, shit. Dus nog maar weer iets meer versnellen en uit het zadel, maar dan na een paar minuten opeens PAF  en dan is het gebeurd het wil niet meer. Rustig weer op mijn heerlijke zadeltje zitten handjes boven op het stuur en op het gemak weer verder. Ik zie de top al yes het is er weer goed druk met wielrenners en motorrijders.
Op de top aangekomen rij ik voorbij het bord Passo del Stelvio,  en sla rechts de weg in er ligt namelijk nog iets hoger het zogenaamde Tibet-Haus deze weg is ook netjes geasfalteerd en dan ben je echt op het hoogste punt ongeveer 20 meter hoger dan de officiële top, verder kun je ook niet met je racefiets.
Door de ijle lucht sta ik nog even wat te hoesten en maak meteen wat mooie foto’s, hierna rij ik naar onder om even op de foto te gaan met het bekende Bord Passo del Stelvio.

Onder bij het Stelviobord aangekomen zie ik dan de man staan die ik eerder voorbij was gereden en vroeg of hij een foto van mij wilde maken. De man bleek een Canadees te zijn die samen met zijn vrouw in Nederland een camper had gehuurd en zo door Europa trok.
Hij was heel positief over Nederland en wilde dan zijn tocht door Europa ook nog een week in Nederland verblijven.
Nadat we elkaar op de foto hadden gezet en de hand hadden geschud namen we afscheid.

Ik begon heerlijk met de afdaling naar onder. De afdaling ging super tot onder 7 kilometer van de top,  
ik had een snelheid van 70km/h en wilde voor een bocht een motor inhalen, Ik wist dat het niet een hele scherpe bocht was.
Doordat ik de motor inhaalde kwam ik niet meer goed uit in de bocht en de bocht kwam nu wel heel erg snel op mij af,
doordat ik zo gespannen aan het remmen was schudde mijn hele fiets inclusief mij zelf,  ik kon mijn fiets net nog recht houden,
ik scheerde met mijn voorwiel over de witte rand van de zijkant van de weg met mijn hart in de keel, zie afbeelding hiernaast.
Ik dacht in mezelf dit was echt op het randje Ed!! waar ben je in hemelsnaam  mee bezig eikel.
De eerste minuut na het voorval had ik een hartslag die ik bergop nog nooit had gehad,  de adrenaline gonsde door mijn lichaam.
Toen ik mij weer had herpakt,  verstand weer op nul en verder, want je moet niet teveel nadenken wat er kan gebeuren bij een afdaling. Hierna heb ik de hele stuk achter een motor afgedaald totdat mij een andere wielrenner voorbij knalde.
Bij hem ben ik toen in het wiel gekropen en we hebben samen kop over kop afgedaald tot we  Bormio naderde,
hierna was hij opeens weg. Het was me wel weer een ritje maar ik heb weer genoten, op naar de volgende rit.

Datum:	10-8-2013
Tijd:	2:28:32
Afstand	45,20 km
Gem. snelheid:	17,13 km/h
Max. snelheid:	76,40 km/h
Omw.min:	64 rpm
Profiel:	Passo dello Stelvio

Lekker vroeg opgestaan en er is nog niemand in de ontbijtzaal, vandaag ga ik een lange tocht maken over de Bernina pas,
deze had ik vorig jaar ontdekt op de fietskaart. Nadat ik mijn buik goed vol heb gegeten en mijn fiets heb voorzien van volle bidons ga ik vanuit Bormio richting Tirano. Dit is een 50 minuten fietsen over een kleine 38 Km het gaat bijna alleen maar berg afwaarts je zakt van 1250 meter hoogte naar 440 meter hoogte . Dus kon ik op dit stuk de beentje los trappen nadat ik gisteren de Stelvio was op gefietst.
Een paar kilometer voor Tirano moet je een grote weg op wat hier trouwens heel normaal is,
ik dacht zit ik hier wel goed.
Maar de auto’s toeterde niet dus zal het wel goed zijn, ik kwam op een gegeven moment een andere wielrenner tegen die fietste hier ook, dus geen probleem lijkt me.
Onderweg naar Tirano wel even een paar keer de weg gevraagd omdat ik al een hele poos geen bordje was tegen gekomen en het onbekend terrein voor me is.

In Tirano aangekomen wat trouwens wel een leuk plaatsje is rij ik tot aan de voet van de Bernina pas waar ik even een paar foto’s maak en een sportreep naar binnen werk want de komende 34 Km wordt alleen nog maar klimmen.
De Bernina pas loopt vanuit Tirano tot Samedan (Zwitserland) over een lengte van 56 kilometer en heeft een pashoogte van 2328 meter. Langs deze weg loopt ook een trainrail daar moet je een paar keer voor uitkijken en niet je paspoort vergeten want je fietst ook een heel stuk door Zwitserland. Na een paar kilometer geklommen te hebben nader ik de Zwitserse grens al voor de zekerheid mijn ID-kaart ook mee genomen, ik had geen zin om terug te fietsen of opgepakt te worden. Maar ik kon zo door fietsen nadat ik de douanier een vriendelijke knikje toewierp.

Na weer 10 Km geklommen te hebben fiets ik Lago di Poschiavo voorbij het ging hier zelfs ietsjes berg af, wat wel lekker was trouwens.  Lago di Poschiavo is een prachtig meertje,  hier heb ik dan ook nog maar even een foto gemaakt dit kon ik niet voorbij laten gaan.
Iets verderop zag ik zes man fietsen een mooi punt om naar toe te rijden, binnen 15 minuten was ik bij ze ik groette hen en fietste op mijn eigen tempo verder. Wat me wel opvalt is dat de auto’s hier redelijk hard rijden en minder afstand nemen van je,
dit was ik van de andere beklimmingen niet gewent.
Na weer wat hoogte te hebben gewonnen zag ik weer een fietser hier had ik al wat meer moeite mee,  
eindelijk erbij gekomen zag dat het een vrouw die redelijk door fietste.
Een paar honderd meter verder stonden er twee mannelijke wielrenners op haar te wachten ze stopte bij deze twee en ik fietste lekker door op mijn eigen tempo.
Na een dikke 10 minuten klimmen kijk ik opzij en zie ik de twee mannelijke wielrenners mij weer voorbij steken.
Dus ik spring bij ze in het wiel maar dat is maar voor korte duur, de hartslag vliegt opeens de hoogte in en ik zit tegen mijn max aan te rijden, dus ik laat ze lekker gaan….pfff.
Ze zijn me nog twee keer voorbij gekomen omdat ze op de hun vrouwelijke wielrenster deden wachten maar ik heb mijn eigen tempo lekker door gefietst, laat je de kop niet gek maken op zo’n beklimming. Toen ik zo’n 20 kilometer geklommen had kwam ik de Duitse ploeg tegen die hier aan het trainen was voor het WK in Firenze (Italië),  ze vlogen me met hoge snelheid voorbij omdat ze bezig waren met de afdaling richting Tirano.

Na 25 Km geklommen te hebben had ik het wel gehad met het al dat klim werk, hoe mooi ik het ook vindt om te klimmen en hoe mooi de omgeving ook is, ik was nu af aan het zien.
Ik rij de pass niet tot aan de top, want op 2057 meter hoogte heb je al 30 Km geklommen en moet ik de afslag naar Forcola di Livigno hebben, dit is ook het punt waar je ook weer Italië binnen rijdt.
deze ligt op 2315 meter hoogte dit is nog 4 Km klimmen Nadat ik de Italiaanse grens ben overgestoken gaat het helaas maar voor korte duur berg afwaarts of iets wat daar op lijkt, dus even de spanning van de spieren.  Terug op Italiaanse bodem moet ik nog  263 hoogtemeters maken over 4Km meter tot aan de top van Forcola di Livigno. Het landschap was op dit stuk ook weer prachtig,
als ik de kracht nog had gehad was ik gestopt om een foto te maken maar dat zat er niet meer in, het was overleven om boven te komen het laatste stuk is echt nog behoorlijk steil. Het was net een maanlandschap.

Op de top aangekomen zie ik dat ik bijna 3 uur met deze beklimming bezig ben geweest, baaah ik dacht bij mezelf deze pas fiets ik nooit meer omhoog wat heb ik afgezien zeg. Eerst nog maar even een paar foto’s nemen en dan maar eerst lekker afdalen via
Forcola di Livigno om hier een lekker bord spaghetti naar binnen te werken met een halve liter koude Cola. Zo gezegd zo gedaan,
in Livigno vindt ik een rustig restaurant Grand Chalet waar ik mijn vriendin meteen ook maar even bel  om te zeggen dat ik goed ben aangekomen.
Nadat ik alles op heb, bestel ik nog twee flessen water voor in mijn bidon en zet ik de weg weer voort,
want ik moet nog de Passo Eira over richting Bormio, de top ligt op 2208 meter hoogte.

De eerste paar honderd meter voelt vreemd in de benen maar daarna heb ik het ritme weer te pakken.
Het is een mooie geleidelijke klim een loper.  Boven op de top aangekomen zet ik weer de afdaling in.
Je komt hier door het dorpje Trepalle dit is het hoogst gelegen dorpje van Europa, na een paar kilometer dalen is het gebeurd met het feest en begint de klim naar Passo Foscagno richting  2291 meter hoogte. Dit is nog een kleine lastig gedeelte klimmen over 4 kilometer.
Net aan de klim begonnen kom ik het groepje medestrijders weer tegen die ik eerder deze dag was tegen gekomen op de Berninapas,
ze fietsen nu samen met z’n drieën.
Even een babbeltje met ze maken, nu blijkt dat ze ook in Bormio zitten en precies hetzelfde rondje als mij hebben gedaan.
Eén van de mannen bied me een stuk chocolade aan en ik vraag of er epo in zit want dat had ik wel nodig,
We lachen allemaal hartelijk. Ze rijden met hun drieën rustig verder om samen boven te komen. Ik bedank ze en wens ze nog een mooi rit toe en rij vervolgens door.

Het laatste stuk is nog pittig het gaat er zo’n 10% omhoog, maar wetend dat ik bijna boven ben maakt het goed. 
Op de top even nog wat rond kijken en dan maar weer verder met de afdaling naar Bormio, vanaf de top is het bijna alleen nog maar afdalen.
Na een aantal kilometers gedaald te hebben kom ik een paar mannen met een Saxo bank tenue tegen,
een paar rijden bij elkaar en een aantal gelost.
Door de snelheid kon ik geen gezichten herkennen dus ik dacht een groepje toeristen, maar hier kom ik een dag later nog op terug.
Voldaan aangekomen in Bormio zoek ik Auktje op die heerlijk in de tuin bij het hotel geniet van de Italiaanse zon.

Datum:	11-8-2013
Tijd:	5:47:51
Afstand	127,60 km
Gem. snelheid:	22,03 km/h
Max. snelheid:	66,40 km/h
Omw.min:	69 rpm
Profiel 1:	Passo Bernina
Profiel 2:	Passo Eira
Profiel 3:	Passo di Foscagno

Vandaag de beentjes iets los trappen, dus maar een klein rondje van een uur rondom Bormio en Premadio fietsen op een licht verzetje.
Na een halfuur gefietst te hebben rij ik weer terug naar het hotel, op de weg ss301 net achter Turri Piano kom ik het groepje Saxo-bank toeristen weer tegen. Ik kijk naar het groepje Saxo mannen, opeens komt er een hoofd omhoog uit de groep en kijkt me recht in de ogen aan …. Yes Alberto Contador Velasco, hoe maf is dat. Ik voelde me net een klein kind, zou ik achter ze aan fietsen????
Ik heb het maar niet gedaan en ben weer lekker naar het hotel terug gereden om er een mooie dag van te maken.

Datum:	12-8-2013
Tijd:	1:13:18
Afstand	25,00 km
Gem. snelheid:	20,50 km/h
Max. snelheid:	61,40 km/h
Omw.min:	76 rpm
Profiel:	geen

Vorig jaar was Bomio 2000 ook mijn eerste en laatste klim van de vakantie en dat zou ik dit jaar dan ook maar weer doen,
een mooie traditie.
Nadat ik naar Premadio ben gefietst rij ik weer terug naar de voet van Bormio 2000.
Om daar weer omhoog te rijden. Vergeleken met de eerste dag gaat het een stuk beter na alle hoogte kilometers die ik gemaakt heb.
Op de top aangekomen neem ik voor afsluiting va deze vakantie een medium bier en geniet van het uitzicht op de top.
Hierna knal ik weer lekker naar onder en zit de fietsvakantie er weer op. Want morgen vroeg gaat het weer terug richting Limburg waar we een paar dagen bij mijn ouders blijven om daarna door te rijden naar het Noorden van Nederland.

Datum:	13-8-2013
Tijd:	1:47:01
Afstand	34,30 km
Gem. snelheid:	20,50 km/h
Max. snelheid:	73,00 km/h
Omw.min:	69 rpm
Profiel:	Bormio 2000