Bormio 2012

Ik droomde er jaren van om eens over hoge bergen te fietsen net zoals de profs, ik wilde eens mee maken wat zij ook mee maakte.
Afzien in de bergen, en lekker naar beneden knallen van een dergelijk hoge berg.
De Limburgse heuvels had ik al zo vaak beklommen dat was niet echt een uitdaging meer.
Dit wil niet zeggen dat ik het niet heerlijk vindt om door het mooie Limburgse landschap te fietsen, ik geniet er nog elke keer van.

Maar ik wilde meer, toen ik vorige jaar foto's van de Stelvio zag van mijn collega Luuk was ik verkocht.
Hij was hier met de motor over heen gereden, ik dacht hier wil ik eens met de fiets omhoog.
Van het één kwam het ander, ik had het er met mijn vriendin Auktje over gehad en ze had er wel oren naar.
Zo ben ik alles eigenlijk gaan voorbereiden, ik ontdekte de plaats Bormio en het leek mij wel een leuke plaats.
Bormio ligt in Italiё (in de streek Lombardije/ Dolomieten) net over de grens van Zwitserland in een dal tussen allemaal hoge bergen.

Als voorbereiding heb ik in de winter kracht, cardio, spinnig en Tacx trainingen gedaan en ik had drie zware tourtochten gepland namelijk de
Rooks Theunisse Classic (103km), Tecklenburg Rundfahrt (130km) en Boogies Extreme (160km) en natuurlijk thuis veel fietsen.

Van Zuidhorn (Groningen) naar Bormio Italiё is ongeveer 1100 Km en 12 uur rijden. Omdat ik de 1100 Km niet in één keer wil rijden gaan we eerst naar mijn ouders in Born (Limburg), vanuit Born scheelt ons dat weer 300 Km rijden.



Om 5:00 uur rijden we weg richting Italiё met de nodige stops natuurlijk. Na bijna 11 uur onderweg te zijn geweest, rijden we vanuit Prato allo Stelvio naar de top van passo dello Stelvio, met zijn 48 haarspeld bochten.
Het is voor mij de eerst keer dat ik een dergelijk hoge pass over rij met mijn auto, met behoorlijke schrik in de benen rijden mijn vriendin en ik toch over de pass heen en zijn dan ook blij dat we boven zijn, onderweg hadden we nog een aantal Nederlandse wielrenners aangemoedigd vanuit de auto.
Nu krijg ik ook nog eens echt twijfels over mijn verzet die ik op mijn fiets heb liggen, voor 53x39 en achter 14t/m28 (Campagnolo Chorus 9 speed).
Boven op de Stelviois is het goed koud, even bellen we met het thuisfront om door te geven dat de reis er bijna op zit en dat we goed zijn aangekomen.

We zetten nu de afdaling in richting Bormio, in de afdaling stoppen we even om te genieten van het uitzicht en wat foto's te maken, opeens roept mijn vriendin hij Ed moet je nu kijken. Op het wegdek stond tussen alle andere profwielrennernamen "VIVE PANTANI", bij het zien hiervan ging mijn wielerhart sneller kloppen.
Na een korte stop rijden we verder om in te checken in Hotel Larice Bianco, het is een mooi hotel en we hebben een prachtig uitzicht op de bergen.
Nadat we ons hebben opgefrist en lekker wat gegeten te hebben zijn we Bormio gaan verkenen en toen maar naar bed, het was toch al een lange dag.



Eindelijk het is het zo ver ik ga mijn eerste echte berg omhoog rijden, nu gaat het echte werk beginnen.
De eerste berg moest maar niet al te zwaar zijn, ik wist namelijk niet hoe het zou gaan zo 'n lange berg op fietsen.
Ik begin dus maar eerst met Bormio 2000, de top ligt op 1938 meter hoogte, vanuit het hotel begint al meteen de klim.
De beklimming begint vrij rustig maar gaat daarna al snel over na zo'n 8%. De eerste kilometers is het zoeken naar de juiste versnelling, na dat ik deze heb gevonden (39 x 24, 26 en 28) gaat het redelijk goed. Ik merkte al snel dat ik wat rustiger aan moest doen, anders zou ik nu al de top niet bereiken.
Effen mijn hartslag checken, hmm …. wat nu geen hartslag, dus maar even wat aan mijn hartslagband friemelen, shit ik heb de verkeerde hartslagband om. Ik heb de Polar hartslagband meegenomen in plaats van de Sigma, dat is even balen, maar ja dan maar niet.
Er waren in de beklimming een paar rust momentjes waar het 6% omhoog ging, hier kon ik een beetje herstellen voordat ik weer 8 á 9% voor de kiezen kreeg. De laatste paar kilometers gaan zo'n 7% omhoog, ik was al een viertal fietsers voorbij gestoken in de beklimming en voor de top zag ik nog een fietser omhoog gaan.
Die wil ik ook nog even inhalen, even een tandje bij schakelen en versnellen en hup er over heen, tot mijn verbazing ben ik na 50 minuten klimmen al boven.
Ik vraag aan een vrouw op een racefiets die boven stond te wachten op haar vriend die ik net was voorbij gesprint om een foto van me te maken. Blijken ze uit Utrecht te komen, na een gezellige babbel en wat info uitgewisseld te hebben, heb ik zelf nog een paar foto's geschoten om daarna weer de berg af te fietsen.
Kijken hoe me de afdaling bevalt, wat onwennig en de handen bij de remgrepen rij ik voorzichtig naar beneden, continue opletten in de bochten en kijken hoe ik het beste een bocht kan aansnijden. Op de televisie bij de profs lijkt het zo makkelijk te gaan, maar het is echt wel weer een vak apart, onder weg een paar keer gestopt als een echte toerist om wat foto's te maken.
Terug bij het hotel na een dik uur rijden viel het allemaal wel mee, heerlijk genoten van mijn eerste berg.

Datum:	13-8-2012
Tijd:	1:11:23
Afstand	19,94 km
Gem. snelheid:	16,76 km/h
Max. snelheid:	49,37 km/h
Omw.min:	64 rpm
Profiel:	Bormio 2000

Vandaag ga ik een echte berg reus op fietsen, na mijn ontbijt ga ik vanuit Bormio de Passo dello Stelvio op fietsen. Het is weer prachtig weer de zon schijnt en de temperatuur is ook goed met zo'n 24 graden Celsius.
Ik begin rustig aan de klim met 39x24 na een aantal kilometers toch maar iets lichter nu naar de 39x26, dit is mijn één na laagste versnelling. Het is echt prachtig, ik geniet met volle teugen, maar in het eerste smalle tunneltje is het dan raak, het verkeer staat stil.
Maar ik had geluk, ik kon achter een motor de tunnel uit manoeuvreren pfffff.
Zo ongeveer na tien kilometer gaat het opeens nog steiler omhoog en ik moet nu wel naar mijn lichtste verzet 39 x28, ik denk als dat maar goed komt want ik ben nog niet half weg, mijn snelheid zakt nu van zo'n 11km/h naar 7 à 8 km/h. Na wat gespartel wordt het nu weer wat minder steil zo'n 7,5% en ik kan weer een tandje bij zetten.
Zo rond de 15,5 Km wordt het iets minder steil en lijkt het wel of de weg vlak is, ik kan een paar tandjes op schakelen en rij wel zo'n 23 km/h, maar toch ben je nog aan het klimmen zo'n 4% gemiddeld. Ik had op Facebook van iemand gehoord dat ik altijd een verzet moest overhouden voor de laatste kilometers, voor dit advies ben ik die persoon wel dankbaar.
De laatste drie kilometers (gemiddelde stijging van 10%) waren ook wel zwaar voor me, door vermoeidheid en de ijle lucht (het leek wel of mijn longen van schuurpapier waren) of toch een te zwaar verzet?
Voor de top zie ik nog een mountainbiker gaan, deze is ook voor mij dacht ik en na een stevige tempo versnelling haal ik hem voor de top in, ik zie geel en groen tegelijk mijn ogen draaien volgens mij rond als een halve dwaas maar ik ben boven, ik heb het gered....YES.
Afgelopen zondag toen we met de auto boven op de Stelvio waren had ik gezien dat veel wielrenners/mountainbikers zich droge kleren of een windjasje aan trokken voor de afdaling, bij de afdaling van Bormio 2000 gisteren had ik wel een vermoeden. Een dergelijk windjasje had ik me dan ook een dag van te voren gekocht. Er waren wielerrenners bij die pakte zich helemaal in, het leek wel of het winter was, dikke muts op schaal voor de mond, jas en broek met lange arm en been stukken.
Nadat ik mijn windjas ook had aangetrokken ben ik de afdaling maar eens in gegaan, de windjas hield mijn boven lichaam goed op temperatuur.
In de afdaling had ik gewoon pijn aan mijn kaken van de spanning, shit geen vangrail... diepe afgrond whaah weer zo'n scherpe bocht pffffff. Afdalen moet je dus ook leren en is niet iets wat je zo maar even doet, daar ben ik al achter gekomen.
Het uitzicht was mooi, dit zal ik niet snel vergeten, wat een beleving, onderweg nog wat foto's gemaakt.

Thuis had ik de Giro etappe opgenomen die naar de top van de Stelvio pas ging en geklokt hoelang Thomas De Gendt van Vacansoleil-DCM er over deed om boven te komen. Nou daar kwam ik bij lange na niet aan ...hihhi, Thomas De Gendt reed er 1 uur en 9 minuten over en ik 1 uur en 50 minuten, pffff een hele diepe buiging en alle respect. Dan moet je nagaan dat de profs al twee flinke bergen achter de rug hebben.

Datum:	14-8-2012
Tijd:	2:37:32
Afstand	46,70 km
Gem. snelheid:	17,78 km/h
Max. snelheid:	59,56 km/h
Omw.min:	61 rpm
Profiel:	Bormio - Stelvio

Ik heb de smaak nu goed te pakken en mijn vertrouwen in mijn klimcapaciteit groeit, vol zelfvertrouwen vertrek ik vanuit Bormio richting Santa Caterina. Omdat Bormio in een dal ligt begin je bijna altijd al met klimmen, nu dus ook weer.
Ik zie voor me een jongen rijden met een oranje shirt aan die lekker door rijd ik haak mijn karretje aan en rij achter hem aan, ik vermoed dat hij ook naar de Gavia gaat. Na een paar kilometer zie ik voor ons nog drie man sterk rijden, ik neem over en rij er naar toe met de andere jongen in mijn wiel.
Deze mannen rijden ook een lekker tempo, het groepje is nu vijf man sterk en we rijden gezamenlijk richting Santa Caterina. Omdat ik mijn mp3 speler aan had staan hoorde ik eigenlijk niet wat voor taal ze spraken. Voor we Santa Caterina hadden bereikt had ik al een tweede keer moeten lossen omdat ze toch een stevig tempo reden en de weg er naar toe ook al behoorlijk omhoog liep, ik dus balen met mijn streberig gedrag want dat kon ik niet hebben natuurlijk.
In Santa Caterina kwam ik voor een derde keer terug bij de andere mannen en we begonnen gezamenlijk aan de klim van de Gavia. Uit fatsoen toch maar even de oordopjes van mijn mp3 speler uit de oren gedaan om een gesprek te beginnen met een van de mannen. Deze mannen kwamen uit Duitsland in de omgeving van Bayern en wisten dus wel wat klimmen was, dat verklaarde dus ook waarom ik er steeds vanaf werd gereden, hier had ik dan ook vrede mee, de man in het oranje shirt was ook een Duitser.
Dus ik reed hier met vier Duitsers de Gavia omhoog, het waren aardige jongens.
In het begin van de klim kon ik aardig bij houden, één van de vier Duitsers moest als eerste lossen en ik denk dat gaat goed. Maar naar een aantal kilometers op een stijging van 8% moest ik zelf de ander drie Duitsers ook laten gaan, dan verneem je dus dat je toch aan de zware kant fietst met je 39x28, ze reden ook een stuk lichter dan mij.
Op een minder steil stuk reed ik weer naar ze toe en kon nog een aantal kilometers aanklampen tot de volgende stijging van 8% nu heb ik er definitief een kruis over gezet. Ik fiets nu mijn eigen tempo omhoog en ga niet meer forceren want ik wil wel de top bereiken, inmiddels is de vierde Duitsers die als eerste loste me ook al voorbij gereden, ik had er vrede mee, de top bereiken was mijn doel.
Ik genoot nu weer lekker van de omgeving maar zag behoorlijk af, negen kilometer van de top wordt het echt zwaar voor me.
Het ging hier behoorlijk omhoog tot wel een max. van 15%, dit gedeelte had ook niet veel langer moeten duren of ik was van de fiets gestuiterd. Ik was blij dat ik geen hartslagband om had, want deze zal wel dik boven 200 zijn geweest.
Ik wist dat de laatste kilometers voor de top niet meer echt steil waren, dat hield mij dan ook op de fiets. Na het zware gedeelte kwam er nog een stuk van 7%, ik dacht dat is geen probleem voor mij meer, maar ik draaide de eerste de beste bocht door en wat denk je …... vol de wind op mijn neus bahh, weer afzien maar ik was nu bijna boven het liep niet echt super steil omhoog (gemiddeld 4%) en kon weer wat herstellen.
Het uitzicht was echt super mooi, ik fietste net niet door de wolken ze hingen naast me, en links van me zag ik opeens een bergmeertje het leek wel een sprookje.
Bij de top aangekomen stonden de Duitsers met de windjassen aan op mij te wachten en vroegen of ik mee ging, ze gingen via de andere kant de Gavia naar beneden. Ik heb het verzoek netjes afgeslagen want ik wist als ik daar naar beneden ging moest ik de Mortirolo over om weer in Bormio te komen, we hebben nog even gepraat en hierna van elkaar afscheid genomen, aardige kerels die Duitsers.
Me nu nog even op de foto laten zetten door een Belg uit Genk die met een grote groep van plaats naar plaats fietste in Italiё.
Nu mijn eigen windjas ook aan de bidons vullen bij de bar en maar weer naar beneden, het afdalen gaat me steeds beter af en begin het zelfs nu leuk te vinden.
Ik probeer een motorrijder bij te houden in de afdaling maar dat lukt me helaas net niet, weer veilig onder te zijn gekomen in Santa Caterina zet ik mijn weg voort naar Bormio. Het laatste stuk richting Bormio gaat lekker hard naar beneden, zo'n 70km/h en het is een mooie tweebaansweg, ik kan niet meer bij trappen dus nu maar de aerodynamische houding aannemen.
Veilig en wel aangekomen in het hotel heb ik maar besloten dat ik morgen een rustdag zou nemen want ik was vandaag behoorlijk diep gegaan.

Datum:	15-8-2012
Tijd:	2:40:06
Afstand	53,64 km
Gem. snelheid:	20,10 km/h
Max. snelheid:	71,12 km/h
Omw.min:	69 rpm
Profiel:	Bormio - Gavia

Na een heerlijke rust dag vandaag weer rustig beginnen, het koppel uit Utrecht had me aanbevolen om eens naar Lago di Cancano te fietsen dit zou een mooie klim zijn. Nadat ik mijn ontbijtje had weg gewerkt en afscheid had genomen van mijn vriendin, de fiets op en richting Pradelle want hier begint de klim.
Het is niet een hele zware klim een gemiddelde van 5% en 12 Km lang, maar de klim is wel de moeite waard. Het eerste gedeelte van klim is eigenlijk het steilste gedeelte van 8%, hierna vlakt de klim wat af. Ik zag wel bij het omhoog rijden dat er redelijke wat losse steentjes en stenen op de weg lagen, dus ik moest bij de afdaling wel uitkijken. Dat is het voordeel als je een berg op fietst en ook weer langs dezelfde weg naar beneden komt.
Het was mij ook opgevallen dat de meeste Italianen elkaar vriendelijk groeten bij het voorbijrijden op de fiets, nou ben ik daar dan ook maar mee begonnen, "buongiorno" en soms zij ik zelfs "bon jour" het lijkt ook zoveel op elkaar, maar dat was ook geen probleem, moest er zelf wel om lachen.
Bijna boven gekomen rij ook door een klein tunneltje, ik zie geen snars ik ga wat aan de zijkant rijden omdat er een auto van achter nadert, ligt daar net niet van dat fijne grind, ga ik dus bijna op mijn kokosnoot, ik kan mijn fiets nog net recht houden..pfff.
Heelhuids boven gekomen geen asfalt meer, wel redelijk verharde weg maar met allemaal steentjes er in. Ik fiets voorzichtig verder want ik wilde het stuwmeer wel zien, maar na een flauwe bocht kom ik bij een bergmeer uit en besluit maar niet om verder te fietsen, want ik was bang dat ik mijn nieuwe Michelin pro 4 Endurance naar de filistijnen zou rijden.
Even maar een paar kiekjes nemen want het was er wel echt mooi, achter het kleine tunneltjes staan twee 16de-eeuwse torens die zijn gebouwd om de destijds belangrijke pasweg te bewaken, hierover liep de Via Imperiale di Alemagna die Italiё verbond met Noordwest Europa.
Nu de afdaling maar weer in en opletten voor de steentjes, alles gaat goed. Na 1,5 uur gefietst te hebben ben ik in het centrum van Bormio en kom ik mijn vriendin tegen, samen even wat gedronken op een bankje. Mijn vriendin wil nog wat gaan zonnen, dat klinkt mij natuurlijk als muziek in de oren, dan ga ik nog wat in de omgeving rond fietsen. Zo gezegd zo gedaan, ik denk ik ga eens richting de Mortirolo kijken waar die verschrikkelijke berg ligt.
Op mijn gemak fiets ik richting Pedemonte, want naar het gemiddelde hoef ik toch niet meer te kijken, hier in de Italiaanse bergen komt mijn gemiddelde toch niet veel hoger dan 20 km/h. Op een gegeven moment kom ik bij een grote tunnel uit waar ik met mijn fiets niet in mocht, en rechts hiervan loopt wel nog een weg maar die is afgesloten, er hing wel een papier maar ik kan dus geen letter Italiaans lezen.
Ik trek mijn spreek woordelijke stoute schoenen maar weer eens aan en rij toch door, nou dat heb ik geweten pfff het liep hier behoorlijk omhoog zeg, maar een tweebaansweg helemaal voor mij alleen. Opeens verschijnt er een tunnel, en wat nu, hij is wel gewoon open, nou ik wist niet wat op die brief stond daar onder. Er branden wel een paar van die oranje lampjes aan de bovenkant van de tunnel, ik fiets er maar voorzichtig in.
Damn dit is wel krepie maar wel lekker koel, ik verneem dat ik naar beneden fiets want ik hoef niet te trappen steeds iets verder maar nog steeds geen daglicht te zien, er spookt van alles door mijn hoofd. Uiteindelijk zie ik daglicht pffff, nu gaat de weg goed naar beneden, ik wist niet waar ik uit zou komen en besloot maar om terug te keren richting Bormio, dus maar weer door die tunnel.
In Bormio aangekomen nog even berg op gereden richting Al Forte, na een paar kilometer te hebben geklommen moest ik wachten voor wegwerkzaamheden. Ik zag op mijn teller dat ik al bijna drie uur onder weg was, ik denk het is genoeg geweest en ben terug gereden naar het hotel, want morgen zou ik een flinke tocht gaan maken.

Datum	17-8-2012
Tijd	2:50:05
Afstand	59,87 km
Gem. snelheid	21,11 km/h
Max. snelheid	56,03 km/h
Omw.min	69 rpm
Profiel	Bormio - Lago di Cancano

Om half acht zat ik alleen aan het ontbijt nog niemand te zien, de fiets stond al start klaar. Ik was zelf behoorlijk zenuwachtig en wat gespannen want ik ging vandaag de Stelvio vanuit Prato omhoog fietsen.
Ik heb de weg kunnen bekijken toen we er afgelopen zondag met auto over waren gekomen en ik had al gezien dat de beklimming al langzaam vanuit Prato begon. Ik twijfelde toch wel aan mijn verzet en wat als ik nu niet boven kom, moet ik dan terug over de Umbrail pas of neem ik een taxi of ga ik dan maar lopen er speelde van alles door mijn hoofd pfff.
Met toch wat spanning in mijn benen afscheid genomen van mijn vriendin, die me een hart onder de riem stak, van ¨Ed ik weet dat jij het kan, zet hem op".
Nou daar gaan we dan, een tocht van dik 100 Km over Zwitsers en Italiaans grondgebied, twee keer een hoge berg over op één dag. Nadat ik Bormio uitgereden ben haal ik een mountainbiker in en rij langzaam bij hem weg, maar na een poosje merk ik dat hij achter in mijn wiel zit. Na een aantal kilometers geklommen te hebben hoor ik opeens het liedje van Gers Pardoel op mijn mp3-speler met het nummer bagagedrager,  "spring maar achter op", ik dacht in mij zelf "nu maar even niet" en moest glimlachen.
Maar ik had nog steeds die mountainbiker achter in mijn wiel zitten, ik denk eens even versnellen kijken of ik hem kan lossen, dat lukte ook, maar hij kwam weer terug. Ik kijk eens over mijn schouders en wie denk je dat er achter me fietst …...Fabian Cancellara op zijn nieuwe moutainbike, hahaha nee hoor grapje. Maar de mountainbiker neemt nu over en fietst nu een aantal kilometers op kop, in de eerste haarspeld bocht wil ik overnemen en rij ik naast hem en ik dacht dat hij wat zei, ik haal mijn oordopje van de mp3-speler uit mijn oor en vroeg aan hem wat hij zei en zo komen we in gesprek. Het bleek een Italiaan uit Toscane te zijn die hier ook op vakantie was, we rijden nu een hele poos naast elkaar en vertellen in het Engels met elkaar.
Hij ging naar de top van de Stelvio dus moest hij nog iets verder omhoog dan mij, op het steiler gedeelte van de beklimming moest ik hem laten gaan want ik moest me niet over de kop gaan rijden en ik kon ook niet lichter fietsen want ik reed al op het lichtste verzet 39x28.
Op het punt waar ik links af moest slaan naar Zwitserland zwaaide ik nog naar de Italiaan en we zette onze eigen weg voort. Toen ik omhoog keek zag ik ook dat ik weer bijna aan de top van de Stelvio was, want ik zag de top al liggen met zijn hotels maar ik rij de grens over. Ik dacht dat ik nog een mooi stuk moest gaan klimmen naar de Umbrail pas, maar dat was niet zo, na een klein heuveltje over te rijden stond daar het bord van de Umbrail pas al, dat was weer een meevaller.
Me nu even op de foto laten zetten natuurlijk om verder te gaan, maar ik moest zelf ook nog fotograaf spelen voor een aantal mede krijgers die de top ook hadden gehaald. Zo kwam ik opeens ook weer met een Zwitser in gesprek die me nog leuke mountainbike informatie wist te geven over een weg die iets hoger lag dan Umbrail pas die in de eerste wereld oorlog was aangelegd.
Er is hier in de omgeving nog zoveel te fietsen op de weg, dat red ik deze vakantie allemaal niet dus mountainbike zit er voor mij hier eerst niet in. We geven elkaar de hand en ik rij verder tot aan een bar boven aan de pas.
Ik ga lekker zitten, schoenen uit helm af en nu maar eerst een flinke pot Cola, omdat het druk was even de bidon gevuld met water. Toen zag ik opeens dat ik hier niet met mijn euro's kon betalen maar met Zwitserse Franks en die had ik natuurlijk niet, snel het spul maar weer aan en weer op de fiets geklommen om de afdaling van de Umbrail pas in te gaan.
Het wegdek was super, de omgeving was weer even prachtig, het dalen gaat steeds beter en sneller totdat ik halverwege ben hier ligt het hele wegdek eruit, de Zwitser had me hier al voor gewaarschuwd. Hup in de remmen en voorzichtig de weg maar voort zetten, na ongeveer 1,5 Km gelukkig weer asfalt, remmen los en vlammen maar weer, ik zit een stuk zelfverzekerder op de fiets waardoor ik ook beter de bochten door kom.
Na een mooie en snelle afdaling ben ik in Santa Maria val Müstair aangekomen in het dorp sla ik rechtsaf weer richting Italiaanse grens. Je rijdt door een vallei en het is bijna alleen maar berg afwaarts tot aan Prato allo Stelvio, heerlijk de grote molen op (53x14) en maar draaien.
In Prato allo Stelvio aangekomen sla ik rechts af om de Stelvio op te rijden die ik toen een jaar geleden had gezien op een foto van mijn collega Luuk. De angst of ik het wel zou halen slaat weer een beetje toe maar ik zet de weg voort, vanuit Prato gaat het al redelijk omhoog, maar ik zou eerst nog ergens wat gaan eten en drinken voor ik aan deze berg begon met zijn 48 haarspeldbochten.
Na negen kilometer berg op gefietst te hebben (voet van de Stelvio) zag ik aan de rechtse kant een mooi plekje om wat te eten, "Pension Tuckett" . Heerlijk plaats genomen op een bankje uit de zon helm af schoenen uit voeten omhoog en wat eten en drinken bestellen. Ik heb hier een heerlijk broodje met ham, augurk en tomaat naar binnen gewerkt en een liter Cola, in de tussen tijd had ik al heel wat wielrenners, mountainbikers en motors voorbij zien komen.
Er was ook nog een Italiaans koppeltje gearriveerd op de motor en was naast mij komen zitten uit de zon, want de temperatuur was al opgelopen tot 28 graden. Na een klein half uurtje de vriendelijke motorrijders gegroet om mijn weg voort te zetten, al snel zie ik het bord "48" hier begint die dus, de Passo dello Stelvio de hoogste berg pas van Italiё.
Ik rij nog steeds op mijn verzet 39x26 en het gaat me na verwachting goed af, totdat ik opeens met de voet aan de grond sta, hier had ik dus over gelezen op internet..... vast lopend verkeer, een auto krijgt de draai naar beneden niet gemaakt. Ik kon gelukkig door steppen naar de eerst volgende bocht die dik tien meter verder lag, nu maar even wachten dat alles weer rijd. Nadat alles weer in beweging was kon ik mijn reis naar de top ook weer hervatten, het viel dus wel mee.
De bochten volgden elkaar snel op maar het duurde nog vrij lang voor dat ik de eerste glimp opving van de top waar de hotels lagen.
Ik was de bochten af aan het tellen, opeens getoeter achter me, het motor koppeltje van het pension kwam mij zwaaiend voorbij rijden en staken hun duim omhoog, ik zwaai vriendelijk terug met een glimlach en stak ook mijn duim op.
Ik fietste nu van bocht naar bocht en eindelijk zag ik dan de top, maar nu moest ik nog een heel stuk omhoog klimmen. Aan de rechter kant van de weg zag ik een mede strijder staan, een wielrenner die een foto aan het maken was van de top. Ik was nog niet eerder gestopt om berg opwaarts een foto te maken, maar dit was wel een mooie foto waard, ik stopte ook om even een foto te maken.

De man bood aan om een foto van me te maken met mijn fototoestel en ik stemde toe, het was weer een Duitser. Ik vroeg hem of ik ook een foto van hem moest maken en hij stemde ook toe en drukt zijn IPhone in mijn handen. Nadat we even gekletst te hebben zet de Duitser zijn weg voort.

Nu komt het, ik kwam niet meer in mijn pedaal omdat het toch wel behoorlijk steil was op dit punt en doordat de versnelling laag stond kon je niet genoeg vaart maken en gaf dat wat problemen, om naar beneden te rijden was geen optie in verband met de drukte en ook omdat het wel erg smal was daar.

Nu maar eerst tegen een stenen muurtje leunen met beide voeten in de pedalen en dan maar proberen weg te rijden, dat werkte dus mooi niet, nu maar tegen een rotswand aan hangen en proberen weg te fietsen, maar dat ging dus ook weer niet. Heb ik dat weer, nu toch maar weer gewoon proberen met een voet aan de grond en dan zo snel mogelijk in de andere pedaal zien te komen.
Na een tweede poging zat mijn tweede voet ook in de pedaal en kon ik weer verder pffff, dat was even zweten.
Nu begint de weg naar de top die gemiddeld 8,5% is, in bocht 5 staat een fotograaf met een grijze combi met de tekst "Foto Stelvio", hij maakt foto's van motorrijders, wielrenners en mooie auto's, een leuke handel.
Blij dat ik bijna boven ben bol ik mijn vuist en knik ik naar de fotograaf die mij op de foto zet. In bocht 4 gaat het opeens toch nog wat steiler dik 9% ik moet helaas naar mijn lichtste verzet 39x28, ik had gehoopt dat ik met de 39x26 boven was gekomen.
Boven op de top aangekomen bal ik mijn vuist weer en krijg ik een behoorlijk brok in mijn keel alle onzekerheid en angst valt van me af, ik heb het gehaald het is me gelukt YES YES YES.
Ik bestel boven op de top twee grote Cola, de eerste Cola is zo naar binnen, het is behoorlijk warm boven op de top de zon brand op mijn armen, het is er een drukte vanjewelste met motorrijders en fietsers er lopen zelfs mensen met ski's onder hun armen. Ik drink mijn tweede Cola niet helemaal op, en doe de rest in mijn bidon zodat ik in de afdaling ook nog iets heb. Nadat ik mijn vriendin een sms heb gestuurd om te melden dat ik veilig op de Stelvio ben aangekomen, trek ik mijn windjas aan om de afdaling in te gaan.

Omdat ik afgelopen dagen toch al redelijk heb leren afdalen, gaat het nu behoorlijk goed, ik zoef lekker maar beneden ik ben nu niet meer zo bang en kijk ook eigenlijk alleen nog maar op de weg en ver vooruit. Nu rij ik zelfs achter op een bumper van een auto, hoe haal ik die nu in, ik besluit toch om even te stoppen zodat hij wat meer voorsprong heeft om daarna mijn weg voort te zetten, het duurt niet lang en ik rij weer op die zelfde bumper, nu maar iets langer wachten en ik stop weer. Maar naar een paar kilometer weer die zelfde auto, het is blijkbaar geen Italiaan van hier uit de buurt want die rijden behoorlijk snel op deze wegen.
Inmiddels zit er ook een motorrijder achter me, even kijken hoe die dat doet, de motorrijder haalt de auto op een recht stuk in door het gashendel even flink open te draaien en voor de bocht flink te remmen. Dit is voor mij geen optie, maar ik zie nu dat de auto in de bocht behoorlijk ver na buiten draait en dit is voor mij de kans om de binnen bocht te nemen omdat ik een stuk wendbaarder ben en yes ik ben hem voorbij.

Nu kom ik op het iets minder steile gedeelte waar je de weg ver vooruit ziet lopen, ik schakel naar de 53x14 en haal een snelheid van 77 km/h, dat gaat lekker. Nu kom ik bij een stuk afdaling dat 10% naar beneden gaat, ik weet inmiddels dat hier een paar linke bochten inzitten en dat er ook een tunnel aan komt, dus ik hou wat in. Nu nader ik weer een aantal auto's en een motorrijder, hoe ga ik die inhalen? Nou dat blijkt geen probleem want in de tunnel staat alles stil, twee auto's staan naast elkaar met de spiegels ingeklapt en proberen elkaar voorbij te rijden, ik wacht rustig.
Achter mij staat een Italiaanse motorrijder zich wel wat op te winden hahaha. Nadat de auto's zijn gepasseerd haal ik snel de auto voor mij in en ga volle bak naar beneden, ik heb de auto's en de motorrijder niet meer terug gezien. Nu stuit ik op een oude rode terreinwagen waar ik behoorlijk dicht achter op rij, deze zet netjes het knipperlicht aan en houd in zodat ik voorbij kan rijden, dat is pas aardig, ik steek een handje op bij het voorbijrijden.
In Bormio aangekomen heb ik mooi mijn oren dicht zitten door de snelle afdaling maar het was de moeite waard, super. Voldaan rij ik rustig naar het hotel terug, ik ben vijf en een half uur onder weg geweest morgen maar een rust dag.

Datum:	18-8-2012
Tijd:	5:39:22
Afstand:	103,27 km
Gem. snelheid:	18,25 km/h
Max. snelheid:	77.38 km/h
Omw.min:	57 rpm
Profiel:	Prato - Stelvio

In mijn heerlijke rustdag had ik wel mijn twijfels om de Mortirolo op te fietsen omdat deze toch behoorlijk steile stukken in de klim heeft zitten. Maar mijn vriendin heeft me toch weten over te halen door te zeggen je hebt de Stelvio ook goed omhoog gereden dan kan je de Mortirolo ook wel aan en je doel was om de Gavia, Stelvio en Mortirolo te beklimmen. Dus heb ik besloten om de minst steile kant van de Mortirolo maar te gaan beklimmen vanuit "da Grosio".
Na mijn heerlijk ontbijt mijn ijzeren ros maar weer bestegen om op weg te gaan naar de Mortirolo, nadat ik mijn vriendin heb uitgezwaaid rij ik het centrum van Bormio in waar ik meteen al een andere wielrenner in mijn wiel heb.
Hij rijdt een aantal kilometers achter me aan en roept dan opeens in het Italiaans iets van Mortirolo en ik roep "Si", we rijden nu kop over kop dik 40 km/h, het gaat lekker.
Nu bereiken we het punt voor de tunnel waar ik een paar dagen geleden ook voor stond en waar ik twijfelde of ik de afgesloten weg wel mocht in rijden. Maar nu had ik gelukkig een Italiaan bij me, maar die twijfelde dus ook een beetje maar we zijn toch door gereden en beklimmen zo die oude bergpasrichting de duistere tunnel.

Na wat speurwerk op internet heb ik beeldmateriaal over de kleine berge pas gevonden en hoe die heet, volgens de Italiaanse site heet deze pas "passo di San Bartolomeo", bekijk de bergpas (foto's) of tunnel (video).

De Italiaan verstond wel Engels maar kon geen Engels terug spreken, dat leverde wel grappige momenten op, dus handen en voeten werk. Na 50 minuten samen met de Italiaan geknald te hebben bereiken we "da Grosio", ik sloeg links af om te beginnen aan de klim van de Mortirolo en hij reed recht door omdat hij de steile kant van de Mortirolo ging beklimmen, we wensten elkaar sterkte en namen afscheid.

Het eerste gedeelte was al behoorlijk steil en moest ik al met het lichtste verzet (39x28) omhoog rijden, na een aantal kilometers werd het minder steil en kon ik een paar tandjes op schakelen naar 39 x 24 en kon ik wat herstellen. Op deze klim waren maar weinig fietsers en motorrijders terwijl het wel een mooie en bekende klim is, de beklimming wisselt snel van stijgingspercentages zo fiets je op een stuk van 5% en dan weer een stuk van 9%, maar zo kon ik ten minste wat herstellen.
Maar ik heb ook een paar keer behoorlijk zitten spartelen op steile stukken van de beklimming en was ik wederom blij dat ik geen hartslagband om had en keek er naar uit dat het weer iets minder steil werd.

In bocht 8 komen de beide beklimmingen bij elkaar, voor bocht 7 hoor ik opeens iemand roepen, ik draai me om en ik zie mijn oude Italiaanse strijdmaker van eerder deze dag fietsen, ik fiets mijn eigen tempo door omdat ik weet dat hij beter klimt dan mij. Na een paar minuten fietst hij al naast me, en geeft aan dat de steile klim vanuit "da Mazzo" niet normaal is zo steil, hij rijdt zijn eigen tempo door omhoog en ik probeer hem te volgen maar moet hem al snel laten rijden.
Bijna boven staat de Italiaanse medestrijder zijn bidon te vullen bij een bergfonteintje, we rijden samen ridderlijk naar boven, ik had gehoopt dat er ook een barretje was om iets te drinken maar er was niets alleen een bord van de Mortirolo.
De Italiaan maakt een foto van mij bij het bord boven op de top, ik vraag of hij er samen met mij op wil maar dat doet hij niet, ik had dat wel leuk gevonden maar helaas. We geven elkaar de hand en nemen afscheid hij zet zijn weg voort richting de Gavia.

Boven bij het bord van de Mortirolo zat ook een Rabobank wielrenner dit was een jongen uit Volendam die samen met zijn pa de Mortirolo aan het beklimmen was, zijn pa was nog bezig aan de zware klim. Ze sliepen ook in Bormio, ik wist niet hoelang zijn pa nog een het klimmen was dus besloot ik maar om terug te keren naar Bormio. De jongen uit Volendam zij dat in bocht 11 een gedenksteen van Marco Pantani stond, ik besloot deze nog even te bezoeken want hier was ik nog niet langs gekomen.

Eerst ook maar even mijn bidons vullen bij het bergfonteintje om zo naar bocht 11 te rijden, achter bocht 6 kwam ik de vader van de jongen tegen, hij vroeg in het Engels of het nog ver was, en ik zei in het Nederlands "nog een klein stukje", en hij riep terug "ha nog een Nederlander". Bij bocht 11 aangekomen even wat foto's gemaakt en de gedenksteen aangeraakt om vervolgens weer terug naar boven te fietsen naar bocht 8 om daar mijn afdaling weer voort te zetten, want volgens de jongen uit Volendam was het wel een gevaarlijke afdaling via "da Mazzo" dus heb ik er maar voor gekozen om via "da Grosio" terug te keren.

De temperatuur was al opgelopen naar zo'n 30 graden Celsius, het is gelukkig hier niet zo vochtig als in Nederland. Na een mooie en snelle afdaling richting "da Grosio" ga ik weer richting Bormio, nou dit was een lijdensweg wat heb ik afgezien.
De terug weg gaat bijna alleen maar omhoog, da Grosio ligt op 630 meter hoogte terwijl Bormio op 1225 meter hoogte ligt. De temperatuur begint nu toch ook wel zijn tol te eisen, ik zak er steeds verder door heen en dan moet ik ook nog over die kleine bergpas door die donkere tunnel, die trouwens wel lekker koel is. Bij de kleine bergpas aangekomen moet ik een voetpad/fietspad omhoog rijden die ze er blijkbaar voor een weg verbouwing hebben neer gelegd, deze is zo steil dat ik bijna stil sta, maar het lukt me om boven te komen.
Nu eerst maar even stoppen want ik heb me bijna helemaal opgeblazen, even wat urine lozen en wat drinken en eten om weer verder deze berg op te rijden. Ik heb niet veel kracht meer ik zwalk bijna van bocht naar bocht zo kapot ben ik en het duurt een eeuwigheid voor ik de tunnel bereikt hebt.
Uiteindelijk zie ik dan de tunnel en ik weet dan dat ik bijna boven ben, ik rij de heerlijke koele tunnel in ohhhh wat lekker, het is toch wel warm pfff. Aan het einde van de tunnel staat een auto en er loopt iemand naast, hmmm dat kan toch niet, de weg is afgesloten voor auto's, toen ik dichter bij kwam zach ik het, politie. Nou dat heb ik weer dacht ik, bij het voorbijrijden van de politie auto zag ik dat een agent zijn stoel naar achter had gedraaid en genoot van de verkoeling van de tunnel, de agent die naast de auto liep was water aan het drinken, ik groette de agent door "buongiorno" te zeggen en hij groette mij terug.
Nu kon ik beginnen met de afdaling hier kwam ik weer wat op krachten, bij het eerste beste plaatje trof ik een waterfonteintje aan waar ik mijn bidons weer kon vullen met koel bergwater, heerlijk. Ik was nu toch weer redelijk hersteld en kon lekker op mijn gemak terug rijden naar Bormio, bij het hotel aangekomen hoorde ik dat het de heetste dag deze zomer was geweest....pfff vertel mij wat zeg.

Datum:	20-8-2012
Tijd:	4:21:33
Afstand:	85,43 km
Gem. snelheid:	19,59 km/h
Max. snelheid;	65,43 km/h
Omw.min:	62 rpm
Profiel:	Bormio - Mortirolo (da Grosio)

Het is de laatste dag voor het vertrek ik heb besloten om vandaag nog een keer Bormio 2000 op te rijden om te kijken hoe snel ik er nu omhoog rij omdat dit ook de eerste berg was die ik bij aankomst op had gereden.
Ik wilde ook niet meer al te veel afzien omdat we morgen weer een lange reis voor de boeg hadden.
Na mijn ontbijt rij ik de eerste kilometers weer bergopwaarts het gaat nog niet zo lekker, maar naar een paar kilometers heb ik mijn beenritme alweer te pakken. Voor de laatste bocht kijk ik op de teller die ik de avond van te voren kapot heb laat vallen, ik kan de huidige snelheid niet meer aflezen omdat er een barst in de display zat, maar de tijd wel nog.
De eerste dag had ik Bormio 2000 in 50 minuten op gefietst, en nu stond de teller op 45 minuten dus even op schakelen en weer een sprintje trekken, met applaus bereikte ik de top in 47 minuten, dus drie minuten sneller dan de eerste dag. Het applaus kwam van een groepje Nederlanders die uit de buurt van Den Haag vandaan kwamen, na een gesprekje met hun ga ik weer naar beneden in volle vaart, in één bocht zwiepte mijn fiets opeens maar ik kon hem in bedwang houden.
Omdat ik mijn huidige snelheid niet kon zien ben ik blijkbaar de berg afgevlogen (max. 70km/h) ik was binnen 13 minuten weer bij het hotel.

Datum:	21-8-2012
Tijd:	1:02:00
Afstand	19,66 km
Gem. snelheid:	19,03 km/h
Max. snelheid:	70,92 km/h
Omw.min:	66 rpm
Profiel:	Bormio 2000